کتاب سینمای ضد جنگ ژاپن نوشته‌ی طاهره عزیزی، با نگاهی موشکافانه به بررسی یکصد و بیست و یک فیلم ضد جنگ در سینمای ژاپن می‌پردازد.

این کتاب ضمن تحلیل یکصد و بیست و یک فیلم ضدّ جنگ ژاپن، برگرفته از خوانده‌ها و دیده‌های شخصی، برای روشن شدن برخی مسائل در کنار موضوعات متفرقه، تعدادی از فیلم‌های مهم تبلیغاتی ژاپن و مهم‌تر از آن فیلم‌های ضد ژاپنی بخصوص از سوی آمریکا و چین که حقایق دیگری درباره‌ی پایان جنگ جهانی دوم فراتر از کلیشه‌های دروغین به شما می‌آموزند، هم غافل نبوده است.

به همین منظور با فیلم «دریا و زهر» شروع کرده است. پاسخ شعری لئونارد کوهن به نوشته های هانا آرنت در مورد تحریم شرّ. «همه آنچه در مورد آدولف آیشمن می‌توان دانست.» کرونا هم، شاید محصول روند همان «ترورهای آزمایشی انسانی» است. دیگر تنها نظامی‌گری یا پایبندی به برخی از ایده‌آل‌ها مانند خدا یا میهن دلیل جنگ‌ها نیستند، بلکه گسترش طبیعی‌تر آن است. سپس با فیلم جنگ آخر محصول 1961 به پایان رسانیده است. با این پیام که این تنها ژاپن نیست که می‌بایست به دنبال صلح باشد.

در بخشی از کتاب سینمای ضد جنگ ژاپن می‌خوانیم:

سینمای ژاپن یکی از قدیمی‌ترین و پیشگام سینمای روسیه، چین و هندوستان در جهان است. ساخت فیلم در ژاپن به سال 1897 برمی‌گردد، با این حال دو برهه مهم و مختلف پیش و پس از جنگ جهانی دوم در سینمای این کشور شکل گرفت. در اوایل دهه 1900، تئاترهای فیلم ژاپنی تصاویر را به نمایش می‌گذاشتند در حالی که قصه گویان داستان می‌گفتند. این راویان فیلم صامت را بنشی می‌نامیدند. در اواسط و اواخر دهه 1920، ژاپن سالانه بیش از پانصد فیلم تولید می‌کرد. دلگیر است که فکر کنید اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها گم شده‌اند دوره فیلم‌های صامت در ژاپن تا دهه 1930 به طول انجامید، که تا حدودی به دلیل محبوبیت بنشی بود. در دهه 1930، دولت ژاپن با اصرار بر تولید مستندهای تبلیغاتی بیشتر درگیر سینما شد. این فیلم‌ها فرهنگی نامیده می‌شدند. در آلمان، این مستندها فوق العاده تأثیرگذار بودند و باعث ایجاد حزب نازی شدند.