کتاب مطالبات معنوی نوشته‌ی محمدرضا زادهوش، راه‌نامه‌ای برای علاقه‌مندان به خودشناسی است؛ کسانی که معنای انسان را در لایه‌های عمیق زندگی می‌جویند و از سطح می‌گریزند.

با نیاز زندگی امروز به صورتک‌های بسیار، شمار عروسک‌هایی که اختیار آنان در دست هویت‌های کاذب قرار دارد، بیش‌تر می‌شود. رهایی از نقاب‌ها و هویت‌های دروغین جز با خودپژوهی ممکن نیست. 

گاهی گوهر یگانه آدمی، چنان بیگانه می‌شود که از انسان به جز دیوواره‌ای برجا نمی‌ماند. دیوی با پوسته آدمی‌زاد که می‌تواند خود و هم‌نوع خود را به پرت‌گاه نابودی ببرد و در هر فرصتی ستیزه‌جویی کند. ستیزی پایان‌ناپذیر که جوانی ما را به نابودی کشانده، و هر فرصتی مانند میراث عرفانی ما را به اشغال خود درآورده است. بدون نقد و بررسی انسان به وسیله خودشناسی و بدون تلاش برای خودسازی، عشق، دچار رکود می‌شود، و همه جا را تنفر فراخواهد گرفت. انسان چه‌گونه می‌تواند از زندگی خود لذت ببرد، به اسارت توهمات درنیاید، در خیالات فرونرود، فریب تصورات را نخورد، انرژی‌بخش باشد، و کدر نباشد؟ پاسخ این پرسش‌ها را می‌توان در این کتاب یافت.

در بخشی از کتاب مطالبات معنوی می‌خوانیم:

ما دو گونه ممکن است در یک راه شناخته شده بر زمین بخوریم؛ یکی تصور نادرست از مسیر و یکی سرگرم بودن به گفت و گوهای درونی، هر دو، کار ذهن است. ذهن، ما را در یک پله ساده که بارها از آن استفاده کرده ایم، بر زمین می‌زند. ما به همه این‌ها فکر می‌گوییم، و گویی تفکر به طور کلی برای ما مقدس است اگر هست، باید از این تقدس بکاهیم، فکر خودکشی نیز یک فکر است، ذهن حتى در این که چه چیزی فکر است و چه نیست، و کدام فکر مقدس است و کدام نیست، ما را فریب داده است، هر نوشته‌ای که بر زمین افتاده است، متنی از کتابی آسمانی نیست، می‌تواند حتی علیه مقدسات ما باشد.