کتاب تثبیت و بهسازی خاک نوشته‌ی ایمان الیاسیان، در مورد روشی صحبت می‌کند که در راهسازی به منظور بهبود کیفیت مصالح به کار می‌رود تا مصالحی با مشخصات مناسب برای به کار بردن در لایه‌های روسازی به دست آید.

از مصالح تثبیت شده برای ایجاد خاکریزها، ساختن لایه‌های اساس، زیر اساس و خاک بستر روسازی‌ها و حتی در پاره‌ای موارد به عنوان یک لایه رویه می‌توان استفاده کرد. تصمیم در مورد تثبیت خاک و مصالح شنی نظیر هر تصمیم دیگر مهندسی پس از مقایسه راه حل‌های مختلف قابل قبول (از نظر فنی) انجام می‌شود. تثبیت خاک و مصالح شنی معمولاً به منظورهای رو به رو انجام می‌شود:  الف- اصلاح خاک‌های نرم و کم مقاومت ب- بهبود مشخصات فنی خاک‌ها و مصالح شنی ج- ایجاد لایه‌های اساس و زیر اساس با قابلیت باربری نسبتاً زیاد د- بازسازی روسازی‌های فرسوده با استفاده از مصالح موجود هـ- کاهش گرد و خاک و یا کاهش رطوبت

برای تثبیت خاک از مواد تثبیت کننده نظیر سیمان، آهک، قیر، کلرور کلسیم یا سدیم استفاده می‌شود. انتخاب نوع ماده تثبیت کننده به عوامل زیادی از قبیل جنس خاک، شرایط جوی منطقه، میزان آمد و شد، هدف از انجام تثبیت خاک و هزینه عملیات بستگی دارد.

در بخشی از کتاب تثبیت و بهسازی خاک می‌خوانیم:

تعیین مقدار ماده تثبیت کننده مورد لزوم به کمک آزمایش (مقاومت و دوام) انجام می‌شود. سیمان یکی از موادی است که از آن برای تثبیت خاک‌ها و مصالح سنگی استفاده می‌شود. از سیمان همچنین برای تثبیت رویه‌های شنی و بهسازی آنها برای آمد و شدهای زیاد استفاده می‌شود.

معمولاً هر نوع خاکی نظیر شن و ماسه، خاک‌های ماسه‌ای، خاک‌های لای دار و خاک‌های رسی با حد روانی کم را می‌توان با استفاده از سیمان تثبیت کرد، لیکن خاک‌های آلی به هیچ وجه مناسب برای تثبیت با سیمان نیستند. آهک ماده دیگری است که از آن برای تثبیت خاک‌ها استفاده می‌شود. به کار بردن آهک شکفته برای تثبیت خاک‌های شنی رس دار سبب افزایش مقاومت خاک می‌شود. ایرانیان از قدیم آهک را می‌شناختند و از آن برای تثبیت خاک و بالا بردن مقاومت خاک استفاده می‌کردند (شفته آهکی و بتن آهکی). افزایش مقاومت خاک ثبیت شده با آهک به علت ترکیب دوغاب آهک با کانی‌های رسی و تشکیل سیلیکات و آلومینات کلسیم است که سبب چسباندن دانه‌های خاک و سنگ به یکدیگر می‌شود (واکنش پوزولانی).