کتاب اصول مهندسی سدسازی نوشته‌ی ایمان الیاسیان، به تشریح مهندس عمران در سدسازی می‌پردازد و اصول و نکات آن را به طور دقیق و علمی مطرح می‌کند.

در بخشی از کتاب اصول مهندسی سدسازی می‌خوانیم:

سدهای خاکی مصالحشان را از همان منطقه احداث و یا نواحی نزدیک تأمین می‌کنند، و اصولاً دارای هسته رسی می‌باشند.
رس بر اثر تماس با آب مانع نفوذ و انتقال آب و رطوبت می‌گردد و مانند نوعی عایق رطوبتی عمل می‌کند. اگر عمده مصالح
تشکیل دهنده سد خاکی یکسان باشند، سد را همگن می‌گویند و در غیر اینصورت ناهمگن.

اگر کل سد خاکی از رس باشد سد خاکی همگن است، اما اگر هسته مرکزی سد رس باشد و دور هسته مرکزی را با سنگ‌های دانه درشت پر کرده باشند، سد غیر همگن محسوب می‌شود. از نظر تحلیل و آنالیز این نوع سدها بسیار حساس می‌باشند و در عین حال از نظر اجرا و پیاده سازی ساده‌تر می‌باشند. اجرای این سد در رودخانه‌های عریض ساده تر است. مصالح این سد اعم از ریز دانه و درشت دانه بایستی در دسترس باشد. این سدها برای زمین‌هایی نامناسب از نظر مقاومت مناسب‌ترین نوع سد می‌باشند.

سدهای سنگریز:

این سدها خودبخود غیر همگن می‌باشند و حتماً باید یک بافت آب بند در مرکز آن قرار گرفته باشد. شکل این سدها درست مانند سد ناهمگن خاکی با هسته رسی می‌باشد با این تفاوت که در مرکز سد به جای رس از سنگ ریزه نفوذ ناپذیر استفاده می‌شود و در دور تا دور سد سنگریزه‌های دشت تر ریخته می‌شود. در برخی موارد رویه سد را به جای سنگریزه با بتن می‌پوشانند که در آنصورت دیگر نیازی به هسته آب بند نمی‌باشد. اینگونه سدها اغلب از نوع بلند می‌باشند. این نوع سد در برابر زلزله بسیار مقاوم هستند. سنگ‌های ریخته شده برای سد بایستی خاصیت‌هایی از قبیل جذب کم آب، سایش کم، مقاومت فشاری بالا و در برابر سرد و گرم شدن مقاومت خوبی داشته باشند.