عرفان،دنیای ژرف و عمیق و در عین حال بسیار ساده و زیبایی است که جان مایه ی آن(عشق) می باشد و بهترین گویش آن که ترجمان عشق در زبان آدمی است شعر است؛آن هم به زبان شیرین فارسی که به دلیل داشتن گل واژه های علمی،معرفتی و احساسی بسیار،به خوبی می تواند از عهده ی این مهم برآید.کتاب حاضر با برشمردن ویژگی های مجموعه های شعری نگارنده،نگاهی به چیستی عرفان دارد و به برخی از عمده ترین مباحث معرفتی می پردازد که برشمردن مراحل توحید و به ویژه توحید جمعی و وحدت شخصی وجود و اشاره به نورانیت و ولایت اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)و شیوه ی ویژه ی نگارنده در سلوک،برخی از آن است.نگارنده در این نوشتار،برخی از نقدهایی که به دیوان های شعری موجود در عرفان و به ویژه به دیوان حافظ وارد است را خاطرنشان گردیده است.