کتاب عرفان از دیدگاه شهید مطهری (ره) کندوکاوی است عالمانه در آراء و نظرات آن احیاگر قرن، شهید مطهری (ره).

بی‌شک از تاثیرگذارترین شخصیت‌ها در پایه‌گذاری نظام جمهوری اسلامی استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری بودند که با بیان و قلم خود خیزش انقلابی مردم ایران را هدایت کردند، هر چند نظام نوپای اسلامی در آن برهه از زمان خیلی زود از وجود این عالم وارسته و روحانی روشن‌فکر محروم ماند، اما آثار و کتب ایشان سه دهه است که تشنگان معارف ناب اسلام را سیراب می‌کند. بنا به فرموده مقام معظم رهبری: "شهید مطهری انصافا نادره‌ی زمان بود. آقایان خواهش می‌کنم در این زمینه‌ها وقت کامل به خرج دهید، این دریای بی‌پایانی است، این قلمرو وسیعی است. در این قلمرو کار کنید، پیش بروید و مردم را از این سرچشمه تمام نشدنی سیراب کنید."

اکنون در آستانه سی و یکمین سالگرد شهادت آن عالم وارسته همچنان اعتقاد داریم آراء، اندیشه‌ها و افکار این فیلسوف متفکر و ژرف‌اندیش در زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بهترین الگو و سرمشقی است که با الهام‌گیری از راهکارها و سرفصل‌های آن می‌توان هرچه بیشتر به سوی کارآمدی نظام مقدس جمهوری اسلامی حرکت کرد.

در بخشی از کتاب عرفان از دیدگاه شهید مطهری (ره) می‌خوانیم:

خودآگاهی عارفانه آگاهی به خود است در رابطه‌اش با ذات حق. این رابطه از نظر اهل عرفان از نوع رابطه‌ی دو موجود که در عرض یکدیگر قرار گرفته‌اند، مثل رابطه‌ی انسان با افراد اجتماع نیست بلکه از نوع رابطه‌ی فرع با اصل، جز با کل، مجاز با حقیقت، قطره با دریا و به اصطلاح خود آن‌ها از نوع رابطه‌ی مقید با مطلق است. درد عارف، درد درونی است، یعنی دردی است که از نیازی فطری پیدا می‌شود. روشن‌فکر از نظر این که دردش درد اجتماعی است اول آگاه می‌شود و آگاهی‌اش او را دردمند می‌سازد، ولی درد عارف از آن نظر که درد درونی است، خود درد برای او آگاهی است. درد عارف با درد فیلسوف یکی نیست. عارف و فیلسوف هر دو دردمند حقیقت‌اند اما درد فیلسوف درد دانستن و شناختن حقیقت است و درد عارف درد رسیدن و یکی شدن و محو شدن. درد فیلسوف او را از سایر فرزندان طبیعت، از همه‌ی جمادات و نباتات و حیوانات متمایز می‌سازد، اما درد عارف درد عشق و جاذبه است؛ آن چیزی است که نه تنها در حیوان، که در فرشته نیز که جوهر ذاتش خودآگاهی و دانستن است، وجود ندارد.