راهنمای طنزپردازی برای علاقمندان به شعر طنز

1- خوب بنویسید تا خوب خوانده شوید.حضرت محمد –صلی الله علیه واله وسلم – می فرماید: “کار خوب آن است که تبسمی از شادمانی بر چهره دیگری ظاهر کند.”

۲- هنر طنز نیاز به زمینه اولیه دارد. تا زمینه طنز پرانی نداشته باشید ، تلاش های بعدی هیچ سودی ندارد.بعد از زمینه داشتن ، مطالعه متون کهن و جدید و سپس تمرین و تمرین و تمرین ، بالاخره شما را طنزپرداز مطرحی می کند.البته دو فاکتور شانس و صبر هم بی تاثیر نیست.نشانه های زمینه داشتن هم همان انشاهای دوران مدرسه و مزه پرانی های به موقع و حاضرجوابی ها و جک گویی ها و خنداندن دوستان و سایر وابستگان است.

۳- طنزپرداز بیش از هرچیز بیننده ای دقیق است.او متوجه ویژگی های متغیر جامعه – که برای مردم به عنوان مشکل مطرح است – می شود.در حالی که مخاطب او هنوز متوجه این ویژگی های متغیر نشده یا به آن ها زیاد توجه نکرده است.طنز پرداز می گوید: ” بگذارید بر پلشتی بخندیم.من اطمینان می دهم که آنان ترحم انگیزند و ما بسی نیرومندتریم “.

۴- سعی کنید هریک از آثارتان به خودی خود خوب باشند.تا می توانید سفارشی ننویسید.سفارشی نوشتن هم ذوق را می کشد ، هم وقت تان را تلف می کند.برای دل خودتان بنویسید.مخاطب پیدا می شود.مردم به خوبی تشخیص می دهند کدام کلام از دل نوشته شده و کدام کار برای پول. از آن هایی نشوید که برای دو سیر نان، یکی به نعل می زنند ، یکی به میخ. اگر این جور شد،کارهای خوب تان را هم خراب می کنید.

۵- حس طنز، هرگز نمی تواند به قلبی نامهربان ،سخت و حسود وارد شود.این راز ماندگاری بهترین طنز پردازان است. طنزپردازانی که در قلب تان جا دارند را مرور کنید.شما آن ها را به خاطر آثاری که از قلب های شان سرچشمه گرفته ،دوست دارید.آن ها صاحب نرم ترین قلب های دنیا بوده اند.