از دیدگاه فروید دین روان آزردگی جهانی نوع انسان است و تجلیات دینی را صرفاً باید نمونه ای از علایم روان رنجوری در افراد بازشناخت.
او مسئله ایمان به خدا را، تثبیتی از یک آرزوی حفاظت و حمایت توسط وجودی پدرگونه می داند (ایده خدای قادر مطلق را به عنوان تجلیل جمعی از انگاره پدر فردی تفسیر می کند)، بیان میلی برای کمک شدن و نجات یافتن، در حالی که بشر با بیدار شدن از  پندارهای کودکانه و بکار بردن خرد و مهارت خود، اگر نتواند خود را نجات دهد، لااقل می تواند به خویشتن کمک کند.