کتاب طب اکبری - جلد دوم نوشته‌ی محمداکبر ارزانی با نام اصلی محمداکبر بن میرمقیم است از پزشکان دانشمند ایرانی محسوب می‌شود. وی در زمان پادشاهی اورنگزیب عالمگیر (1118-1069ه.ق ) شیراز را به قصد هند ترک کرد و مقیم هندوستان شد.

در احوالات این حکیم دانشمند گفته شده است که در جوانی اشتیاق فراوانی به فراگیری دانش پزشکی داشت، ولی به دلیل آن که فقط زبان فارسی می‌دانست و عربی (زبان علمی آن روزگار) را نمی‌دانست، پزشکان معاصر از پذیرفتن او به عنوان دانشجوی پزشکی خودداری می‌کردند. سرانجام او پس از یادگیری زبان عربی و اتمام تحصیلات رایج پزشکی، برای دسترسی آسان فارسی زبانان به منابع علمی پزشکی مصمم شد آثار خود را، به زبان فارسی بنویسد.

از این رو، برخی لقب ارزانی را برای این حکیم به این دلیل می‌دانند که وی آموزش پزشکی را با فارسی‌نویسی و ساده‌نویسی ارزان کرده است و بعضی گفته‌اند که این لقب از آن رو بوده که کتابهای وی از جمله میزان الطب، درمانهای بسیار ارزان قیمتی را برای عامه مردم مطرح نموده است. لیکن به‌نظر نمی‌رسد این تصورات صحیح باشد چنان‌که مولف کتاب اطبای عهد مغلیه این عنوان را به خاطر ارادت وی به حضرت ارزان‌شاه (از عرفای هند) و انتساب وی به مرشد می‌داند. 

این حکیم تألیفات بسیار باارزش و متعددی به‌زبان فارسی دارد که مهمترین آن‌ها عبارتند از:

1- میزان الطب مشتمل بر سه مقاله که در دو مقاله اول به‌اختصار اخلاط اربعه و معدلات و منضجات آن‌ها ذکر شده و مقاله سوم که بخش اصلی کتاب است شامل یک‌دوره بیماری‌ها همراه با علاج آن‌ها می‌باشد. این کتاب به‌خاطر اختصار و زبان ساده‌اش به‌عنوان اولین کتاب درسی حوزه‌های طبی هند و پاکستان شناخته شد. 

2- طب اکبری، دوره کاملی از علم‌الامراض که ترجمه‌ای از کتاب ارزشمند «شرح اسباب و علامات» نفیس بن عوض کرمانی ست که با حذف مباحث فلسفی و افزوده‌هایی از کتاب‌های دیگر در دو مجلد به سال (1112ه. ق) آن‌را به انجام رسانیده است. کتاب حاضرجلد دوم این کتاب است که در برگیرنده بابهای سیزدهم تا بیست و هفتم می‌باشد و هر باب مشتمل ست بر چند «فصل» و «قسم». این کتاب در ایران و هند و پاکستان بارها چاپ سنگی شده بود. 

3- مفرح القلوب، شرح جامعی بر قانونچه در پنج مقاله که به پادشاه وقت سلطان محمد فرخ سیر اهدا شده است. همین کتاب با عنوان اکسیر القلوب توسط حکیم مولوی نور کریم به زبان اردو ترجمه شده است. 

4- قرابادین قادری کتابی ست در دانش داروسازی و تراکیب ادویه که در سال 1126 ظاهراً به‌عنوان آخرین تألیف طبی مؤلف شناخته می‌شود و به‌نام مرادش عبد‌القادر گیلانی نامیده شده است. 
سایر تألیفات این حکیم دانشمند حدود الامراض، مجربات اکبری، مجربات هندی و طب النبی می‌باشد.