کتاب زنجبیل؛ اعجاز آشپزی، ادویه سلامتی نوشته‌ی اسماعیل پورکاظم، به بررسی گیاه‌شناسی، نحوه‌ی زراعت و خواص یکی از ارزشمندترین گیاهان طب سنتی می‌پردازد.

یقیناً گیاهان داروئی و ادویه‌ای جزو گروهی از نباتات هستند، که سابقه‌ای دیرین در تمدن و فرهنگ بشریت دارند. آن‌ها همزمان نقش‌های متعددی را بر عهده دارند، به گونه‌ای که زندگی بشر بدون استفاده از آن‌ها به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته مختل می‌گردد. 

برخی گیاهان خانواده زنجبیل (زردچوبه، زنجبیل، هل) جزو چنین گروهی محسوب می‌شوند. آن‌ها از جنبه‌های داروئی و ادویه‌ای دارای جایگاه برجسته‌ای می‌باشند و هر چند گاه با کشف برخی دیگر از ویژگی‌های آن‌ها بر اهمیت نقش‌شان افزوده می‌شود، آن گونه که در بسیاری از موارد جایگزین ترکیبات شمیائی می‌گردند. 

در بخشی از کتاب زنجبیل؛ اعجاز آشپزی، ادویه سلامتی می‌خوانیم:

گیاه زنجبیل قبل از برداشت باید به بلوغ کامل نائل آید، تا بدین ترتیب دارای عطر و طعم مناسب گردد. خشکیدن سرشاخه‌های زنجبیل حداقل پس از 8 ماه انجام می‌پذیرد و گیاه آماده برداشت می‌شود.
برداشت بخش‌هایی از ریزوم‌های گیاه زنجبیل قبل از برداشت کامل منجر به خشکیدن کامل گیاه نخواهد شد. این طریق از برداشت را می‌توان از 4 - 3 ماه پس از کاشت گیاه آغاز نمود.
ریزوم‌هایی که به شکل نارس و زودتر از مرحله بلوغ کامل گیاه زنجبیل برداشت می‌شوند، معمولاً برای تهیه ترشی بکار می‌روند.
محصول زنجبیل را باید با دقت فراوان برداشت نمود زیرا ریزوم‌های زنجبیل دارای پوست بسیار ظریفی هستند و ممکن است به سادگی دچار ضرب دیدگی گردند و بزودی تباه شوند.
برای جدا کردن ریزوم‌ها از گیاه باید از چاقوهای تیز و تمیز استفاده گردد.