زرعی در سطور‌ِ آغازین مقدمه‌ی افسانه‌های عامیانه نوشته است: «هدف من از ارایه‌ی این کتاب و کتاب‌هایی که در همین زمینه در آینده چاپ خواهد شد‌، جمع‌آوری و نگهداری پاره‌ای از باورها و اعتقادات‌ِ عامه‌ی مردم است که ریشه در فرهنگ‌ِ این سرزمین دارد». و در پانویس همین‌ِ پاراگراف‌ِ کوتاه قید کرده است: «بحث درباره‌ی علت‌ِ پیدایش این افسانه‌ها در این مختصر نمی‌گنجد. در مجلدات بعدی‌، هرگاه مجالی باشد‌، به تفصیل دلایل پیدایش و چگونگی شکل‌گیری انواع آن‌ها را توضیح خواهیم داد». او در ادامه افزوده است:« در گذشته اگرچه بیشتر‌ِ افسانه‌ها با خرافات توأم بود اما در هریک از آن‌ها نشانه‌هایی از جوانمردی‌، پهلوانی‌، گذشت‌، وفا به عهد و پایمردی قهرمان‌هایشان به چشم می‌خورد که از اصالت‌، بزرگواری و پاکی مردم‌ِ این سرزمین حکایت‌ها دارد. این افسانه‌ها جزئی از فرهنگ‌ِ عامه محسوب می‌شوند. اگرچه هنوز هم‌نسل‌های من قصه‌های بسیاری از این نوع را به یاد دارند اما بیم‌ِ آن است که به مرور زمان این گنجینه‌های ذهنی به دست‌ِ فراموشی سپرده شود». انتشار‌ِ افسانه‌های عامیانه با استقبال‌ِ چشمگیری روبرو شد و این اقبال‌ِ گسترده از طرف‌ِ مردم‌ِ کوچه و بازار به‌جای این‌ که عاملی شود برای تشویق و ترغیب‌ِ پدیدآورنده‌اش به‌چاپ‌ِ مجلدات‌ِ بعدی‌ِ آن‌، بعکس‌، او را از ادامه‌ی کار منصرف کرد. اسماعیل زرعی درباره‌ی علت‌ِ انصراف‌اش گفته است: «شور‌بختانه‌، هدف‌ِ من‌، نتیجه‌ی عکس داد. قصد من از چاپ‌ِ این کتاب‌، حفظ‌ِ موزه‌ای‌ِ بخشی از باورهای مردمان‌ِ این دیار بود نه تأیید و ترویج خرافات. من گمان می‌کردم افسانه‌های عامیانه در کتابخانه‌های عمومی و خصوصی فقط بعنوان مرجعی برای جامعه‌شناسان و یا پژوهشگران‌ِ فولکلور و محققانی از این دست بایگانی خواهد شد نه ‌که هر نسخه‌ی آن مشتاقانه دست به دست بچرخد و با ولع خوانده شود‌؛ آن‌هم درست در بحبوبه‌ای که بسیاری از آثار‌ِ ارزشمند‌ِ ادبی‌ بی‌مخاطب مانده و یا با طرفدارانی اندک مواجه‌اند».