این نوشته نگاهی داردشتاب زده به رواداری (تساهل، تسامح) در فرهنگ و ادب ایران با تکیه بر آثار مکتوب و تلاشی دارد برای جمع بندی و دریافت رهنمود.
رواداری می تواند زاویه دید سیاسی، مذهبی، فلسفی و یا اخلاقی داشته باشد و تحمل اندیشه و رفتار و اعمال دیگران در عرصه های نامبرده را شامل شود. بزرگان ایران عمدتا با وسعت مشرب تحسین برانگیزی به رواداری مذهبی پرداخته اند یعنی تحمل ادیان و مذاهب دیگر و همزیستی صلح آمیز با آنها. شاید از آنجائی که در جامعه ما تنوع سیاسی هرگز وجود نداشته، آرزوی آن نیز انعکاسی قابل ملاحظه ندارد. از اینرو این نوشته عمدتا، تکیه بر رواداری مذهبی یا آزادی اعتقادات دینی دارد.
نگارنده بر این باور است که مشرب وسیع بزرگان ما، بلند نظری و جهان بزرگ و وجدان آزاد آنها، ما را در تلاش امروزمان برای ساختن جامعه ای بدون قهر و خشونت و مبتنی بر خلاقیت و سازندگی، آبادانی و احترام متقابل، و پرورش روح آزادگی و انسان دوستی و ترک تعصبات به نحوی کارا، یاری خواهد کرد.