«منطق الطّیر»، سروده‌ی فریدالدّین محمّد بن ابراهیم عطـّار نیشابوری، یکی از نامدارترین منظومه‌های عرفانی ادب پارسی است.

 اثر سترگ عطّار، نزدیک به 4700 بیت دارد و موضوع آن، داستان سفر مرغان است به سوی شهریار اقلیمشان، سیمرغ که در پس کوه قاف منزل گزیده. در میان این سفر و طلب، حکایات و تمثیلات گوناگونی دیده می‌شود؛ امّا بنام‌ترین و پرکشش‌ترین این حکایت‌ها، «شیخ صنعان» است که در 410 بیت سروده شده. داستانی که حدیث راه پرخون عشق می‌گوید و راز مستور عالم دلدادگی می‌جوید. از پیری خوشنام سخن به میان می‌آورد که از نور به نار می‌رسد و از خرقه به زنار. دیوانه‌وار، نام و کام در سر راه شیدایی می‌گذارد و مجنونی می‌شود مجنون‌تر و صد بار دلخون‌تر.

نوشته‌ی پیش رو، بازنویسی حکایت شگفت و شنیدنی «شیخ صنعان» است