کتاب زنده به گور داستان کوتاهی است به قلم صادق هدایت که در اسفند ۱۳۰۸ در پاریس نگاشته شد. هدایت در این اثر حالات روحی یک بیمار روان‌گسیخته را به تصویر می‌کشد. زنده به گور حاوی خاطرات جوانی تنها و بدبین است که در پایان با خوردن تریاک دست به خودکشی می‌زند. بسیاری این اثر را پاره‌ای از زندگی خود هدایت می‌دانند.

صادق هدایت نویسنده، داستان‌نویس، مترجم و روشنفکر ایرانی بود. بسیاری از محققان، کتاب «بوف کور» او را، مشهورترین و درخشان‌ترین اثر ادبیات داستانی معاصر ایران دانسته‌اند. اندیشه‌های ناسیونالیسمی و سبک رئالیسم پایه‌های اصلی آثار هدایت را تشکیل می‌دهد.

در تاریخ معاصر ایران هیچ نویسنده ای از لحاظ تاثیر بر اندیشه های روشنفکرانه و شکل دادن به اندیشه جدید و نثر نو فارسی به پای صادق هدایت نمی‌رسد. تصویرها و توصیفات و شخصیت‌ها و چهره‌های داستان‌های او اغلب رنگ ملی دارند. نثر هدایت ساده و بی‌پیرایه و عاری از دشوارنویسی‌ست.

در قسمتی از کتاب زنده به گور می‌خوانیم:

نفسم پس می‌رود، از چشم‌هایم اشک می‌ریزد، دهانم بد مزه است، سرم گیج می‌خورد، قلبم گرفته، تنم خسته، کوفته بدون اراده در رختخواب افتاده‌ام، بازوهایم از سوزن انژکسیون سوراخ است، رخت‌خواب بوی عرق و بوی تب می‌دهد. به ساعتی که روی میز تخت‌خواب گذلشته شده نگاه می‌کنم... ساعت 10 روز یکشنبه است. سقف اتاق را می‌نگرم که چراغ برق میان آن آویخته... دور اتاق را نگاه می‌کنم...