کتاب کشاورزی و امنیت غذایی به قلم علی شهنوازی به بررسی واردات بخش کشاورزی، وضعیت امنیت غذایی در ایران و جهان و ارائه راهکارهایی برای افزایش این امنیت  می‌پردازد.

در بخشی از کتاب کشاورزی و امنیت غذایی می‌خوانیم:

تأمین امنیت ملی، در زمره‌ی اصلی‌ترین اهداف کلان حاکمیت‌های سیاسی محسوب می‌شود. امنیت ملی شامل قلمرو‌های مختلفی از جمله امنیت غذایی است. امروزه ارتقاء ضریب امنیت غذایی یکی از خواسته‌های اصلی نخبگان سیاسی کشورهای جهان می‌باشد و حتی این امر در کشورهای صنعتی از حساسیت فراوانی برخوردار است.

در ایران نیز که در سال‌های پس از انقلاب اسلامی همواره به مقوله‌ی خودکفایی در محصولات کشاورزی تأکید می‌شده و آن را در قانون‌های برنامه‌های توسعه مدنظر قرار داده، به امنیت غذایی توجه فراوانی داشته و خواهان افزایش ضریب آن بوده است؛ با این حال و به‌رغم تأکیدهای مختلف و حساسیت‌های ویژه برای نیل به آن، در سال‌های اخیر شاهد کاهش ضریب امنیت غذایی بوده‌ایم.

سؤال اصلی این است که: چرا در سال‌های اخیر ضریب امنیت غذایی کاهش یافته و چشم‌انداز سال‌های آتی چگونه می‌باشد؟ برای پاسخ به این سؤال، فرضیه‌ی زیر تنظیم گردیده است: فقدان جامع‌نگری نسبت به رفع موانع انگیزشی تولیدکنندگان و سیاست‌های نادرست تعرفه‌ای و همچنین برخورداری از درآمدهای هنگفت ارزی، زمینه افزایش واردات نهاده‌ها و محصولات و کالاهای کشاورزی را فراهم ساخته و منجر به کاهش ضریب خودکفایی و امنیت غذایی در کشور گردیده است.

برای آزمون فرضیه، ابتدا مروری به تعاریف و تشریح شاخص‌های امنیت غذایی خواهد شد و سپس به رویکرد شماری از کشورها به موضوع امنیت غذایی اشاره و در پی آن به وضعیت کنونی امنیت غذایی در ایران و همچنین ریشه‌یابی چالش‌های مربوطه پرداخته می‌شود. در پایان نیز راهکارهایی برای افزایش ضریب امنیت غذایی ارائه خواهد شد.