کتاب سیزده داستان به قلم جلال آل احمد خلاصه‌ای از چند داستان کوتاه این نویسنده‌ی مشهور است که با بیانی دلنشین و زیبا به رشته‌ی تحریر درآمده‌اند.

جلال آل‌ احمد در سال 1302 در تهران چشم به جهان گشود. او در خانواده­‌ای مذهبی پرورش یافت، پدرش مردی روحانی بود و سعی می‌کرد تا جلال را جانشین خود کند ولی نتوانست در این کار موفق شود. موضوعی که در زندگی او بسیار مورد توجه قرار گرفت، زندگی پیوسته ادبی اوست. جلال در داستان‌هایش اغلب موضوعات اجتماعی از قبیل: بیچارگی‌ها، محرومیت‌ها و نداشتن آزادی زن در خانواده و اجتماع را مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد.

در بخشی از کتاب سیزده داستان می‌خوانیم:

لاک صورتی

بیش از سه روز نتوانستند امام‌زاده قاسم بمانند. هاجر صبح روز چهارم، دوباره بغچه خود را بست، و گیوه نوی را که وقتی می‌خواستند به این ییلاق سه روزه بیآیند، به چهار تومان و نیم از بازار خریده بود، ور کشید و با شوهرش عنایت الله به راه افتادند. عصر یک روز وسط هفته بود. آفتاب پشت کوه فرو می‌رفت و گرمی هوا می‌نشست. زن و شوهر، سلانه سلانه، تا تجریش قدم زدند.

در آن‌جا هاجر از اتوبوس شهر بالا رفت. و شوهرش، جعبه آینه به گردن، راه نیاوران را در پیش گرفت. می‌خواست چند روزی هم در آن‌جا گشت بزند. در این سه روزی که امام‌‌زاده قاسم مانده بودند، نتوانسته بود حتی یک تله موش بفروشد. هاجر شاید بیست و پنج سال داشت. چنگی به دل نمی‌زد. ولی شوهرش به او راضی بود. عنایت الله کاسبی دوره‌گرد بود. خود او می‌گفت دوازده سال است. دست فروشی می‌کند و فقط در اواخر جنگ بود که توانست جعبه آینه کوچکی فراهم کند.