کتاب اشعار در ستایش 1001 حسن اثر منصور متین، برای ابراز ارادت به مقام والای فرزانۀ، حکیم الهی و عارف صمدانی، حضرت نجم‌الدین حسن حسن‌زاده طبری آملی منتشر گردیده است.

چهره شناخته شده و شخصیت نامور این بزرگوار قدر عرصۀ عرفان و فلسفۀ الهی نیازی به معرفی و تمجید امثال سراینده نداشته است. اما از آن‌جا که خود ایشان بیش از پیش کنج عزلت و دوری از هیاهوی دنیوی را ترجیح می‌دهد، ممکن است به تدریج نسل‌های جوان‌تر از اهمیت وجود و آثار ایشان، که رهنمون به ساحت الهی وجود انسان و جایگاه حقیقی او است، مغفول بمانند.

سرآغاز این تلاش ناچیز تحت تاثیر غزل دل انگیز «علم الاسما» حضرت ایشان بوده است که در سالیانی دور، تقریباً اواخر دهه ۴۰ شمسی سروده‌اند. مابقی سروده‌ها متاثر از تفقدات و اعتنای ایشان از طرقی است که اعتقاد سراینده به مقام و کرامات معظم‌له را جدی‌تر و راسخ‌تر کرده است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

شاعر که بر او عتاب نامد ماییم
کز او سخن صواب نامد ماییم
دیوانه که صد کفر پریشان گوید
یک آیه بر او عذاب نامد ماییم
آنکس که اگر نامه نوشتی با یار
از جوهر زر، جواب نامد ماییم