کتاب نقش من در بیکاری نوشته‌ی اکبر اخوان مقدم، به بررسی دلایل بیکاری در کشور و بیان راه‌حل‌های این معضل می‌پردازد.

به گفته کارشناسان حوزه اشتغال و بازار کار، 50 درصد بیکاران کشور را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می‌دهند که این موضوع به گفته وزیر کار، بحران جدی در حوزه اشتغال است. بنا به گزارش مرکز آمار، اکنون جمعیت جوان کشور به حدود 24 میلیون نفر رسیده است، اما 25 درصد از این جمعیت، فاقد شغل هستند، یعنی حدود شش و نیم میلیون نفر از جوانان کشور بیکار می‌باشند.

در بخشی از کتاب نقش من در بیکاری می‌خوانیم:

کشورهای معدودی وجود دارند که هیچ یک از نظام‌های حداقل دستمزد را ندارند. در کشورهایی که از سیستم حداقل دستمزد استفاده نمی‌کنند، این مبلغ معمولاً توسط اتحادیه‌های صنفی در فرایندی که اصطلاحاً به «چانه زنی جمعی» معروف است، تعیین می‌گردد. چانه زنی جمعی عبارت است: از مذاکرات بین کارفرما و کارگران، که در آن افراد منتخبی از سوی اتحادیه‌ی صنف مربوطه وظیفه‌ی نمایندگی کارگران را برای انجام مذاکرات با کارفرمایان بر عهده دارند.

مواردی که در نتیجه‌ی این مذاکرات مشخص می‌گردد عبارتند از: میزان دستمزد، ساعت کار، آموزش، بهداشت و ایمنی، اضافه کار، مکانیسم‌های شکایت، و سایر حقوق کارکنان. از آن جا که هر صنعتی نسبت به صنعت دیگر، کارهای بسیار متفاوتی را از نیروی کار خود طلب می‌نماید، منطقی خواهد بود که حداقل دستمزد از کاری به کار دیگر متفاوت باشد. توافقی که پس از این مذاکرات توسط طرفین امضا می‌گردد «توافق جمعی» خوانده می‌شود.