ایوان تیلندیر در کتاب یادداشت‌های خوآن میرو، سخنان و صحبت‌های بی‌پرده و جذاب این نقاش، سفالگر و مجسمه ساز اسپانیایی را مکتوب کرده است.

25 نوامبر 1958، ایوان تیلندیرا، نقاش و نویسنده، پای صحبت با خوان میرو در پاریس نشست. در این مصاحبه، میرو دلایل قانع کننده‌ای از عملکرد هنری خود داشت و شصت و پنج سالگی اوج پختگی و شکوفایی هنری وی قلمداد می‌شد. سال 1956 به استودیوی جدیدی که ژوزف لوئیس سرت؟ در حومه شهر ساحلی پالما برای وی تدارک دیده بود، نقل مکان کرد. این استودیو فرصتی برایش فراهم ساخت تا به بررسی آثار پیشین خود که روی هم تلمبار شده بودند، ترتیب اثری داده و روی آثار جدیدش متمرکز شود.

در بخشی از کتاب یادداشت‌های خوآن میرو می‌خوانیم:

شالودۀ فکری میرو و هنرمندان هم عصرش تحت تأثیر تئوری‌های زیگموند فروید بود. آن‌ها با تبعیّت از نظریۀ تداعی آزاد که منجر به دسترسی جریال سیّال ضمیر ناخودآگاه می‌شد و امیال غریزی را به واسطۀ تجربه هویدا می‌کرد، آشنا بودند. در واقع، مرزهای ناخودآگاه و توهمی را تجربه می‌کردند تا افکار پس ذهنشان را با توسّل به ساخت اثری هنری ثبت و ضبط نمایند. با تمسّک به وهم تا جایی پیش می‌رفتند که اشکال و اجسام را روی کاغذ بازنمایی کنند. خود میرو برای دستیابی و القای چنین وضعیتی به وهم گرسنگی، موهومات ناشی از فرط خستگی و یا حتی شیدایی برآمده از سرمستی متّکی بود. میرو در جایی اذعان می‌کند که خواندن اشعار سورئالیستی عامل ورود وی به عالم وهم و خیال می‌شود.