تاریخ،بستر نا آرام ظهور تازگی های هستی است.آن هستی که دو چهره ی ثابت و گذرا دارد.زمان و حرکت سیال آن دو چهره ی گویا از ظهور و بروز هستی ثابت و استوار است که تازگی و حیات نو،ظهور سیال آن می بشا د و این گونه است که انسان می تواند به حیات و به زندگی گذشته ی خویش و دیگران بیندیشد و گذشتگان تاریخ را مورد مخاطب قرار دهد و خود و جامعه را بدون هیچ تکراری،زنده ببیند و همواره به تلاش و شور و شعور بیندیشد و فعالیت نماید.یکی از مباحث مهم تاریخی که کم تر مورد مداقه ی فلسفی و علمی قرار گرفته،حادثه ی سقیفه در مدینه و حوادث پی آمد آن است که نوشته ی حاضر با گذر از تاملات فلسفی بر تاریخ،به تحلیل و بررسی این مهم به صورت گذرا و کوتاه می پردازد.