جامعه چندقومی کشور سوئیس در نیمه اول قرن بیستم و نیز دهه های انتهایی آن، که انواع عصبیت ها و برتری جویی های ملی، نژادی و قومی، گستره بین المللی را عرصه تعارضات، تنش ها و جنگ های خونین کرده بود، به عنوان یک جامعه آرمانی و خودرهبر عمل کرده چالش ها را خویشتندارانه و بدون تن دادن بدان ها پشت سر گذاشت. به زعم ژان پیاژه(1980-1896)، روانشناس و شناخت شناس فقید معاصر؛ جامعه کوچک سوئیس، این اعتدال و خویشتن داری اش را وام دار کوچکی و فقدان تبار و تاریخچه (آنچنانی و درخشان) آن است. متن حاضر در پی ردیابی و ارزیابی این باور و استنباط پیاژه، در چهارچوب مفاهیم «خود میان بینی و میان واگراییِ» مکتب ژنتیک پیاژه، «احساس کهتریِ» آدلری و «مکانیزم های دفاعی» در رویکردهای روان پویشی، دست به بازخوانی این مفاهیم در هر دو گستره فردی (روانشناختی) و اجتماعی (جامعه شناختی) آنها زده است. به عبارت دیگر در متن حاضر، باور پیاژه در تلاقی مفاهیم بالا در دو سطح «من و ما» مورد ارزیابی قرار گرفته است.