کتاب تاثیرات متقابل گاهشماری‌های جهان باستان (ایرانی و مصری) نوشته‌ی اسماء معصومی نژاد، به بیان گاهشماری‌های رایج مصر کهن و شکل و چگونگی آن‌ها و همچنین تاثیرات گاهشماری مصر باستان بر گاهشماری ایرانی و همچنین شباهت‌های بین تقویم مصری و ایرانی می‌پردازد.

مصر سرزمینی است که با وابسته بودن حیات اجتماعی خود به نیل و سلطه‌ی دینی خدایان آسمانی توانست به ریاضیات پیشرفته‌ای نسبت به سایر سرزمین‌های هم‌جوار خود دست یابد. گاهشماری در این سرزمین از اوایل هزاره‌ی سوم ه. ق جریان داشته است. مصر، گاهشماری یا بهتر بگوییم گاهشماری‌هایی را دارا بوده که هر یک کارکرد‌ها و الزامات خاصی را در جامعه‌ی کهن آن زمان داشتند. گاهشماری قمری که حاصل اولین تلاش مصریان برای محاسبه‌ی زمان بود و در اختیار کاهنان قرار گرفته بود تا موقع جشن خدایان خود و انجام فرامین دینی خود را بدانند اما با جابه‌‌جایی فصل‌ها و کبیسه‌هایش گاهشماری را برای مردمان عادی و امورات دولتی دشوار ساخته بود. به همین سبب گاهشماری گردان و یا عرفی 360 روزه و پس از آن هم گاهشماری 360 روزه را به وجود آورند و… فرضیاتی وجود دارد که ایرانیان در دوران هخامنشیان اصول گاهشماری اوستایی نو را از مصریان الهام گرفتند و با اعمال تغییراتی آن را به صورت گاهشماری رسمی و عرفی، جایگزین گاهشماری اوستایی کهن کردند. این الهامات که به نظر می‌رسد از دوره‌ی هخامنشیان و با ورود داریوش یکم به مصر شروع شد، حاکی از پیشرفت و توانایی بالای مصریان در محاسبه‌ی دقیق زمان است. با این حال ایرانیان هم در دوران هخامنشیان تاثیرات قابل توجهی بر روی گاهشماری مصری گذاشتند.

در بخشی از کتاب تاثیرات متقابل گاهشماری‌های جهان باستان می‌خوانیم:

گاهشماری ثابت یا سوتیس
همان‌گونه که گفته شد بزرگ‌ترین ایراد گاهشماری عرفی گردان بودن آن بود به همین سبب یم هوتپ وزیر مشهور فرعون سلسله‌ی «جوزر» که نوزدهمین شاه از خاندان منس به حساب می‌آید سال را 1/4 روز محاسبه کرد اما روشی که او اتخاذ کرده بود، یک دقیقه از 1/4 روز جلوتر بود. این گاهشماری همزمان در کنار گاهشماری قمری برای تعیین فرائض دینی و برگزاری جشن‌ها به کار می‌رفته است.

مدارک بی‌ابهام دلالت بر این دارد که مصریان در تمام مدت حیات تمدن و فرهنگ خود عصرهایی طولانی زمان را با دوره‌هایی اندازه می‌گرفته‌اند که در آن یک پدیده‌ی نجومی از یک دوره‌ی گاهشماری گذر می‌کرده است. مثلاً می‌بینیم دوره‌ی سوتیسی عبارت از آن دوره‌ای است که طلوع صبحگاهی شباهنگ سرتاسر پهنه‌ی ۳۶۵ روز سال گاهشماری را طی می‌کند: ١۴۵۶ سال در نخستین دور که از سال ۲۷۶۹ ق. م آغاز شد. ١۴۵۵ سال در دوره‌ی بعدی از آغاز دوره‌ای در سال ١۳١۳ ق. م و دوره‌ی بعد که در سال ١۳۸ میلادی شروع شد. این دوره‌ها را «دور ابدیت» نام نهاده بودند که به آن دور ققنوسی نیز می‌گویند.

مصریان موفق شدند روز و شب را به ١۲ ساعت تقسیم کنند چون می‌پنداشتند اختران در زندگی انسان تأثیر می‌گذاشتند. اختر‌گویان مدعی شدند می‌توانند روزهای سعد و نحس را پیشگویی کنند....