کتاب شناخت ما از جهان بیرونی به قلم برتراند راسل ضمن معرفی روش تحلیل منطقی، با استفاده از آن به بررسی مسئله‌ی شناخت ما از جهان بیرونی می پردازد.

در بخشی از کتاب شناخت ما از جهان بیرونی می‌خوانیم:

هنگامی که در این بحث از جهان «بیرونی» سخن می‌گوییم، الزاما منظورمان «به لحاظ مکانی بیرونی» نیست، مگر آن که «مکان» را به شیوهای غیر عادی و غامض تفسیر کرد. اعیان بی‌واسطه‌ی بینایی و سطوح رنگینی که جهان مرئی را تشکیل می‌دهد، به معنی طبیعی و عادی این عبارت به لحاظ مکانی بیرونی است. چنانکه ما «آن‌جا» (در مقابل «این‌جا» ) بودن‌شان را احساس می‌کنیم؛ و بدون ایجاد هیچ فرض وجودی غیر از داده‌های عینی، کمابیش می‌توانیم فاصله‌ی یک سطح رنگین را تخمین بزنیم. به نظر محتمل می‌رسد که فواصل، در صورتی که خیلی دور نباشند، کمابیش به حس بینایی بالفعل بر ما معلوم‌اند؛ اما چه این‌چنین باشد چه نباشد، قطعا می‌توان فواصل عادی را با استفاده از فقط داده‌های حتی به تقریب تخمین زد.

جهان بی‌واسطه معلوم به مکان وابسته است؛ و نیز، دست کم به معنی بدیهی این عبارت، تماما مشتمل بر درون آبدان خود ما نیست. بنابراین، شناخت ما از آنچه بدین معنا بیرونی است، در معرض تردید نیست.

صورت دیگر مسئله‌ی مزبور که بیشتر بدان مطرح می‌شود، این است که «آیا ما می‌توانیم از وجود واقعیتی آگاه باشیم که مستقل از خویشتن ما باشد؟» اما این صورت از مسئله گرفتار ابهام در باب معنی واژه‌های «مستقل» و «خویشتن» است. نخست واژدی خویشتن را در نظر بگیرید. این مسئله سخت دشوار است که چه چیز را می‌توان بخشی از خویشتن محسوب داشت و چه چیز را نمی‌توان در میان معانی متعددی که می‌توانیم از واژه‌ی خویشتن در نظر داشته باشیم، می‌توان دو معنی را برگزید که على‌الخصوص برای بحث حاضر حائز اهمیت است :

۱- ذهن محض که می‌اندیشد و واقف به اعیان است
۲- کل مجموعه‌ی چیز‌هایی که اگر حیات ما خاتمه یابد، الزامأ وجودشان به پایان می‌رسد.

ذهن محض، اگر اصلا وجود داشته باشد، نوعی استنتاج است و بخشی از داده‌های عینی نیست؛ از این رو می‌توان این معنی خویشتن را در مبحث حاضر نادیده گرفت. تعریف دقیق معنی دوم نیز دشوار است، چرا که ما به تحقیق نمی‌دانیم که وجود چه چیزهایی به حیات ما وابسته است.