کتاب راهنمای هنرآموز متحرک‌سازی رایانه‌ای به معرفی و آموزش مواردی از قبیل کاربرد رایانه در متحرک‌سازی و جلوه‌های تکمیلی، متحرک‌سازی مبتنی بر طراحی، کاربردهای متحرک‌سازی سنتی و طراحی مبتنی بر وکتور می‌پردازد.

پویانمایی یا همان انیمیشن (Animation)، فرایند ایجاد توهم حرکت و تغییر به‌وسیله نمایش سریع یک سلسله از تصاویر ثابت است که تفاوت جزئی با هم دارند. تصور می‌شود که این توهم – به‌طور کلی تصاویر متحرک – به خاطر پدیده Phi باشد. انیماتورها، هنرمندانی هستند که در ساخت انیمیشن تخصص دارند.

Animation را می‌توان به‌وسیله یک رسانه آنالوگ، ورق‌های پویانما، فیلم تصاویر متحرک، نوار ویدئو و رسانه‌های دیجیتال مانند فرمت‌های GIF، Flash و ویدئوی دیجیتالی، ضبط کرد. برای نشان دادن انیمیشن، از یک دوربین دیجیتالی، کامپیوتر یا پروژکتور و تکنولوژی‌های جدیدی که تولید شده‌اند، استفاده می‌شود.

روش‌های پویانمایی شامل متد ساخت انیمیشن سنتی و متدهای انیمیشن‌سازی استاپ موشن از اشیای دو‌بعدی یا سه‌بعدی، برش‌های کاغذی، عروسک و پیکرهای سفالی است. تصاویر به‌طور سریع و پشت سر هم، معمولا با 24، 25، 30 یا 60 فریم در ثانیه، نشان داده می‌شوند.

تیم سازندگان یک اثر پویانمایی با تکنیک دو‌بعدی رایانه‌ای، نیازمند به داشتن دانش و مهارت انجام پویانمایی دوبعدی کلاسیک هستند. بین طراحی روی کاغذ یا قلم نوری در رایانه فرقی وجود ندارد. مداد و کاغذ یا رنگ و بوم فقط ابزاری برای خلق اثر هستند و ارتباطی به هنرمند بودن فرد طراح ندارد. بنابراین پیش از هر چیز بهتر است به هنرجویان آموخت که برای ساختن پویانمایی با تکنیک دو‌بعدی رایانه‌ای، باید با اصول کلاسیک مانند طراحی شخصیت و فضا، متحرک‌سازی و قوانین دوازده‌گانه حرکت، زیبایی‌شناسی صدا و تصویر، مبانی سینما و... آشنایی داشته باشند.