کتاب پائوچائو اثر محمود کیانوش قصه‌ای تخیلی از سرزمین چین است. از قصه هر خواننده‌ای در فضای تجربه‌ی خود از واقعیت و تخیل خود از تجربه می‌تواند برداشتی خاص داشته باشد.

در بخشی از کتاب پائوچائو می‌خوانیم:

همان طور که حدس زده بود، آسمان را یکپارچه ابر گرفته بود. نگاه سرگردان پائوچائو که کنگره‌ها را دیده بود، ایوان و سکو را دیده بود، نمی‌دانست که چیانگ پیانگ را انتظار دارد در چه هیئتی ببیند. خوب که دقت کرد، در ضلع مقابل ایوان، در میان دو کنگره شبح شخص میان بالایی را دید که دست‌هایش به طرف آسمان دراز بود. 

 «نه! این که نمی‌تواند چیانگ پیانگ باشد! چه اتفاقی افتاده است؟ آیا من دارم خواب می‌بینم؟ دیگر در کجا باید دنبال این اژدهای مرموز بگردم؟ آیا او دیوی است جادوگر که هر جا هست، خودی نشان نمی‌دهد و در ذهن کارگزاران و جان نثارانش حلول می‌کند و آن‌ها در عالم خیال او را می‌بینند و از او فرمان می‌برند!» 

در حالی که قبضۀ کاردش را در دست می‌فشرد، پاورچین به طرف شخص میان بالای شبح مانند پیش رفت. نزدیک‌تر که شد، دید که پشتش به اوست و انگار با کسی حرف می‌زند. باز یکی از آن فکرهای مشغول‌کننده، اما نامحتمل به ذهنش آمد: «شاید این مرد بیچاره هم جان به لب رسیدۀ جان بر کف گرفته‌ای مثل من باشد، و درست در چنین شبی، پیش از من برای کشتن چیانگ پیانگ به قصر او آمده باشد، و پیش از من همه جا را در جست و جوی او گشته باشد، و به بام رسیده باشد، و در اینجا هم او را نیافته باشد، و حالا، نومید و خسته، ایستاده است و دست‌هایش را به طرف آسمان دراز کرده است و از خدای خودش به دعا سراغ این اژدهای مرموز را می‌گیرد!»