کتاب رمان تیوا نوشته‌ی مهسا فرخیان، داستانی اسطوره‌ای از یک زن عاشق است؛ زنی که با عشق برای زندگی‌اش می‌جنگد و آن را راحت رها نمی‌کند.

این زن اسطوره‌ای، زنانگی خود را برای دوام زندگی‌اش پرورش می‌دهد، زندگی‌ که بر پایه اعتماد بنا نشده؛ ولی می‌ماند و با تمام خوبی و بدی‌هایش می‌سازد تا ثابت کند یک زن چه کارهایی می‌‌تواند انجام دهد.

در بخشی از کتاب رمان تیوا می‌خوانیم:

از پشت میز بلند شد و مشغول چیدن میز شد. دست به صبحانه نزدم تا رادوین هم اومد. کرامت خانم رفت بیرون تا راحت باشیم. براش چای ریختم و کنارش نشستم.
معلوم بود میلی به صبحانه نداره؛ الکی چایش رو هم می‌زد فقط. براش لقمه گرفتم و جلوی دهنش بردم که ساکت نگاهم کرد. گفتم:
- اونجوری نگاهم نکن! دیشب هم درست شام نخوردی. بخور ضعف می‌کنی!
لقمه رو از دستم خورد. باز دست به سمت نون نبرد که فهمیدم منتظره من براش لقمه بگیرم! خنده‌ام گرفته بود. بچه‌ی تنبل من! تا آخر صبحانه رو خودم بهش لقمه دادم.
شاید از نظر خیلی‌ها کارم چندش‌آور باشه، شاید دارم شورش رو درمیارم، ولی من لذت می‌بردم، کیف می‌کردم! من حسرت داشتم، حسرت ثانیه به ثانیه کنار رادوین بودن رو!
آدم عقده‌ای هر کاری می‌کنه تا عقده‌گشایی کنه! من علاوه بر عقده‌ی محبت دیدن، عقده‌ی محبت کردن هم داشتم. صبحانه‌ش رو خورد. تا بلند شد نگاهم به موهای خیسش افتاد. نگران گفتم:
- چرا موهات رو خشک نکردی؟ مگه سینوزیت نداری؟ الان می‌ری بیرون هوا سرده مریض می‌شی. صبر کن برم کلاهت رو بیارم!