کتاب رمان بحران زاده نوشته‌ی سهیلا زاهدی، داستانی اجتماعی از واقعیت‌ها و دروغ‌های مجازی و زندگی‌ حال است؛ تاوان‌هایی که قصد دارند به خیال پوچ خود ضربه بزنند. دروغ یا حقیقت ما همدیگر را در خیابان می‌بینیم و بدون شناخت از هم دور می‌شویم و این معنای واقعی نشناختن‌هاست.

در بخشی از کتاب رمان بحران زاده می‌خوانیم:

نفس عمیقی کشیدم که بوی عطر تنش مثل هروئین تو ریه‌هام پیچید و تو خونم جریان پیدا کرد.
آروم برگشتم پشت سرم و با دیدنش قلبم لرزید. مثل ژله‌ای که وا بره ریخت ته دلم!
"و تو تنها "مُخَدری" هستی که ارزش "اُوردوز کردن" را داشت."
نفس توی سینه‌ام حبس شده بود. دیدنش تو اون وضعیت قلبم رو بدجوری لرزوند؛ موهای مشکی به رنگ شبش خیس بود و آب ازش چکه می‌کرد، گونه‌های سفیدش کمی سرخ شده بودن، چشم‌های تیره و براقش کنجکاو بهم زل زده بودن.