اسماعیل پورکاظم در کتاب دارچین؛ ادویۀ باستانی، به بررسی علل تمایل انسان‌ها به مصرف ادویه‌جات، سوابق شناخت و مصارف دارچین و سایر ویژگی‌های آن می‌پردازد.

"دارچین" یا "سینامون" (cinnamon) نام چندین گونه از درختان جنس "سینامومیوم" (cinnamomum) و چند نوع از ادویه جاتی (spices) است که آن‌ها را از پوست داخلی درختان مزبور به دست می‌آورند. بشر از قرون بسیار دور دارچین را می‌شناخته و از آناز استفاده می‌کرده است ولیکن اولین استفاده‌های مستند از دارچین مربوط به سوزاندن و بخور دادن (incense) آن برای خوشبو کردن و ضدعفونی نمودن اماکن مقدس در مراسم‌های آئینی بوده است. امروزه از دارچین اصولا به عنوان یک چاشنى (condiment) معطر و افزودنی (additive) خوش طعم در گستره وسیعی از آشپزی‌ها، شیرینی‌پزی‌ها، تهیه خورشت‌های مطبوع، غذاهای حاضری، نان‌ها، چای‌ها و نوشیدنی‌های الکلی و غیر الکلی استفاده می‌نمایند. عطر و طعمی (aroma & flavor) که در ادویه دارچین وجود دارد، ناشی از حضور روغن‌های فرار در ترکیبات آن هستند. این روغن‌ها متشکل از ترکیباتی موسوم به "سینام آلدئید" (cinnamaldehyde) به همراه مواد دیگری چون "اوژنول" (eugenol) می‌باشند.