کتاب مانتیکور نوشته‌ی مهدیه کوه جانی، ماجرای پسری به نام پوریا را به تصویر می‌کشد که تنها فردی است که از آتش‌سوزی یک کشتی زنده می‌ماند و بعد از رسیدن به خشکی از قلعه‌ای مخوف در کنار یک قبرستان سر در می‌آورد.

پسری به نام پوریا که تنها بازمانده آتش سوزی عظیم کشتی بود در ساختمانی مخوف در خشکی، با فردی آشنا می‌شود که به او پیشنهاد چیزی را می‌دهد که در عوضش پوریا به قدرت، عمر طولانی و فراموش کردن خاطرات تلخ آتش سوزی برسد. وقتی پوریا قبول می‌کند ناخواسته و ندانسته توسط مانتیکور (حیوانی که دم عقرب، بدن شیر و سری انسان مانند دارد) نیش می‌خورد و ناخواسته برده‌ی او می‌شود که باید برای زنده ماندش آدم‌ها (مردها) را بخورد...

در بخشی از کتاب مانتیکور می‌خوانیم:

باران شدیدی می‌بارد و هوا مه آلود شده است پوریا تقریبأ خیس شده است از سرما به خود می‌لرزد و سرعتش را برای پیدا کردن مکانی که در آن جا بماند بیشتر می‌کنند تا اینکه ناگهان در میان مه غلیظی چشمش به یک ساختمان مخوف که مانند قلعه برافراشته بود می‌افتد دوان دوان به سمت آن قلعه می‌رود در میانه راه قبرستانی بزرگ می‌بیند قبرستان در مه کامل قرار گرفته است از قبرستون رد می‌شود به ساختمان می رسد نمایی نزدیک ساختمان دیده می‌شود که در دیوارها نمای ساختمان استخوان‌های بدن انسان آویزان شده است ولی پوریا متوجه آن‌ها نشود پوریا محکم و پشت سر هم در ساختمان را می‌زند چشم‌ها و صورت‌های زیادی از پنجره‌های ساختمان نمایان می‌کنند و حریصانه به پوریا زل می‌زنند اما پوریا بدون این که آن‌ها را ببیند پشت سر هم در میزان پوریا که تقریبا از بودن کسی در ساختمان ناامید شده است عقب می‌کشد.