کتاب آگار؛ منابع و کاربردها نوشته‌ی اسماعیل پورکاظم، مصارف دارویی، غذایی، ترکیبات شیمیایی، اکولوژی و بسیاری دیگر از موارد این گیاه پرخاصیت را به طور کامل همراه با تصاویر شرح می‌دهد.

در بخشی از کتاب آگار؛ منابع و کاربردها می‌خوانیم:

«آگار» احتمالا در سال 1658 میلادی (قرن هفدهم) توسط یک مسافرخانه چی ژاپنی به نام "مینویا تارازایمون" (Minoya Tarazaemon) کشف گردید. بر طبق روایات چنین بر می‌آید که وی قصد داشت، تا مازاد سوپ‌هایی را که از گیاهان دریائی (sea weed) نوع جلبک‌های قرمز تهیه شده بود، دور بریزد ولیکن مشاهده نمود که آن‌ها پس از آنکه به مدت یک شب در شرایط آب و هوائی سرد زمستانی قرار گرفتند، تبدیل به ژله شده بودند. بدین ترتیب بود که "آگار" با گذشت قرن‌ها تبدیل به یک عامل ژله‌سازی در آشپزی کشورهای جنوب شرقی آسیا شد.