کتاب آرامشی از ملکوت نوشته‌ی محمدرضا زادهوش، مطالبی در باب خودشناسی دربردارد که برنامه‌ای برای حکمت، تلاش معنوی، کوشش در راه انسانیت، دست‌یابی به آرامش و به دست آوردن فرزانگی است.

در بخشی از کتاب آرامشی از ملکوت می‌خوانیم

استاد آوازی است که صدها شاگرد را پرورش داده است، پیداست هنگامی که به جایی می‌رسد، از او می‌خواهند بخواند، و یا خود او اجازه می‌گیرد، و می‌خواند. البته او مدتی پیش از رسیدن به این مکان، پیاده رفته، و در راه، تمرین کرده است. گلوی او به اندازه کافی، گرم شده، و به اصطلاح خود او، اکنون گازش را می‌گیرد. منتقدان نیز همین گونه‌اند، آرام آرام صدای خود را بالا می‌برند، و یک دفعه قلم را در دست می‌گیرند، و با آن، فریاد می‌کشند. مراقبه‌گر می‌تواند سکوت را در جای شلوغ نیز تمرین کند، و نه تنها از محیط، تأثیر نگیرد که سکوت را در آن بگستراند.