خاطرات احمد شانزده ساله از روزهای جنگ سی سال بعد توسط احمد چهل و پنج ساله {نشستن با خویشتن، شکستن در خویش}

23 اسفندماه 1389. در آخرین روزهای سال 1389 شبی در خواب و بیداری طرحی از این یادداشتها خـوابم را آشفت، دیگر خوابم نبرد تا برخاستم و اولین بندها از فصل احمد را نوشتم.
خوانندگان میتوانند این یادداشت ها را رؤیاهای یک ذهنِ خواب رمیده خیال کنند یا بغضهـای فروخـورده بـر هم انباشته وسرگذشت حنجره هایی که صدایشان به جایی نرسیده و سالها درانتهای کوچه ای بن بست بـرای خودشان نالیده اند.نگارنده اصراری بر القای واقعیت پنداری یادداشت هایش ندارد،شخصیتها و نامهـا هـم شـاید واقعی یا خیالی باشند. اصلاً چه فرقی میکند که این رویدادها و افراد وجود خارجی هم داشته اند یـا نـه، وقتـی نسلهای اخیر این رخدادها را در کتابهای تاریخ میخواننـد.