کتاب هولوکاست به دیده تردید: پرسش‌هایی پیرامون بازنگری در هولوکاست نوشته‌ی گرمار رودلف، مفاهیم اولیه بازنگری در هولوکاست را معرفی کرده است و به پرسش های دشواری پاسخ می‌دهد که ممکن است به ذهن شما برسد.

مگر کسی که هولوکاست را انکار کند عقل هم دارد؟

طرح چنین پرسشی نشانه کج فهمی است. سؤال درست این است: رویدادی که «هولوکاست» نامیده می‌شود، دقیقا شامل چه اتفاقاتی بوده است؛ نه این که هولوکاست رخ داده یا نه. زیرا هولوکاست رخداد یا مکان واحدی نیست، بلکه مجموعه‌ای از رخدادهاست که در بازه زمانی چهارساله‌ای درچندین محل پراکنده در سراسر قاره اروپا رخ داده است.

بگذارید نخست اردوگاه مایدانک را بررسی نمائیم که در لهستان و در نزدیکی شهر لوبلین واقع شده است. در بازه زمانی بین تابستان 1941 تا تابستان 1944 که این اردوگاه برپا بود، چه رخ داده است؟ چند نفر از ساکنان اردوگاه درگذشته‌‌اند؟ نحوه و علت مرگشان چه بوده است؟ اگر برای یافتن پاسخ این پرسش ها به کتابهای عرف‌گرا رجوع کنیم، بسته به تاریخ نگارش کتاب پاسخ متفاوتی می‌یابیم.

شوروی‌ها طی همایش خبری در تاریخ 25 آگوست 1944 در شهر لوبلین، یعنی مدت کوتاهی پس از اشغال اردوگاه، آمار کشته‌شدگان را حدود دو میلیون نفر برآورد کرده بودند. حین محاکمه شش نفر از نگهبانان سابق اردوگاه، در اواخر سال 1944 این رقم به 1.7 میلیون رسید. حدود یک سال بعد، حین دادگاه نظامی بین المللی نورمبرگ شوروی‌ها در گزارش بازرسی خود عنوان کردند که حداکثر 1.5 میلیون تن از اسرا با استفاده از هفت اتاق گاز و سایر روش ها به قتل رسیده‌اند.

قاضی زدیسلاو لوکاسزکیویچ که یکی از اعضای «کمیته بررسی جنایات آلمانی‌ها در لهستان» می باشد، یافته‌های کمیته را در مورد مایدانک منتشر کرد که رقم کشته شدگان اردوگاه را به 360,000 نفر رساند.

پس از فروپاشی بلوک شرق آمار یک پله دیگر پایین نشست. تاریخ‌دان لهستانی چزلاف رایچا تعداد کشته‌شدگان را به 235,000 رساند. ولی سیر نزولی آمار مرگ و میر همچنان ادامه داشت. توماسز کرانتز که در آن زمان مدیر موزه مایدانک بود، طی مقاله مفصلی در سال 2005 از هفت اتاق گازی که در ابتدا می‌گفتند، پنج تا را کنار گذاشته و تعداد کشته شدگان را به 78,000 نفر کاهش داد.

از این موضوع نتیجه می‌گیریم که روایت‌های رسمی از اردوگاه پر از بدعت‌ها و اغراق‌هایی بود که از جنون و تبلیغات زمان جنگ نشأت می‌گرفت. پس بسیاری از ادعاهایی که در ابتدا مطرح شده بود «هرگز رخ نداده بودند». حالا از کجا بدانیم که روایت‌های امروزی هولوکاست صحت دارند؟ نمی‌شود دانست، چون در لهستان «انکار هولوکاست» جرم محسوب می‌شود و نوشته‌ها و گفته‌های تاریخی با محدودیت‌هایی روبرو هستند.

پرسش این جاست که اگر منابع عرف‌گرا جوابگو نباشند، پس چگونه می‌توان به عمق موضوع دست پیدا کرد؟ خوب، تاریخ‌دانان مستقلی که وابستگی به حکومت ندارند، یافته‌های پژوهش خود را منتشر کرده و نقطه شروع خوبی رقم زده‌اند. «انکار‌کننده هولوکاست» لقب ناجوانمردانه‌ای است که به تاریخ‌نگاران بازنگر داده‌اند، اما نخستین کتابهای اینان که در سال 1998 در مورد مایدانک به چاپ رسیده، حقانیتشان را ثابت می‌کند. مستندات دقیق این پژوهشگران نشان می‌دهد که اولا هیچ اتاق گازی برای اعدام وجود نداشته و ثانیا تعداد قربانیان 42,000 نفر بوده است.

در بخشی از کتاب هولوکاست به دیده تردید: پرسش‌هایی پیرامون بازنگری در هولوکاست می‌خوانیم:

هولوکاست اصولا رویدادی تاریخی است و نباید از دید مذهبی به آن نگریست؛ پس چنان که سایر رویدادهای تاریخی را بررسی و نقد می‌کنیم، هولوکاست و برداشت ما از آن هم در بوته آزمون قرار می‌گیرد و در صورت نیاز، باید دیدگاه‌های خود را بر اساس شواهد جدید تغییر دهیم. اگر فرضیه‌های قدیمی اشتباه از آب درآمدند، باز هم همین قضیه صادق است. هیچ اشکالی ندارد که دقت یافته‌های علمی را زیر سؤال برده یا درستی آن‌ها را رد نمائیم پس نقد کردن باورهای رایج در مورد هولوکاست نیز اشکالی ندارد، به شرطی که دلایلی متقن برای نقد خود داشته و بی طرفی را هم رعایت کنیم.