کتاب داستان‌های عامیانه مردم کره (دیوها، ارواح و پریان) نوشته‌ی ایم بانگ و یی ریوک، مجموعه‌ای از داستان‌های خواندنی از نویسندگان برجسته کره‌ای است.

گسترش روزافزون ادبیات غرب باعث شد تا با اهمیت کمتری به ادبیات سایر ملل توجه کنیم و در نتیجه، اطلاعات اندکی از آن‌ها داشته باشیم؛ البته این امر در مورد ادبیات کره بیشتر صدق می‌کند.

ایم بانگ، در اواخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم، می‌زیست و یی ریوک، در اواخر قرن شانزدهم پس از میلاد، زندگی می‌کرد. این داستان‌ها توسط نویسنده و مترجم کانادایی، جیمز اسکارث گیل، گردآوری و از کره‌ای به انگلیسی ترجمه و توسط امید وحدت نارویی به زبان شیرین فارسی بازگردانی شده است.

این اثر که یکی از شاهکارهای داستانی کره به شمار می‌رود، ما را با معروف‌ترین داستان‌های عامیانه تاریخی و گذشته کشور کره آشنا می‌کند. برخی از داستان‌های این کتاب، از معانی و ارزش‌های اصیل بسیاری برخوردار هستند.

اما آنچه واقعاً جلب توجه می‌کند، این است که اعتقادات مردم این سرزمین به جن و پری که در این کتاب هم بازتاب یافته است، مانع پیشرفت اقتصادی، صنعتی و فناوری کره ای‌ها نشد و هم اکنون کشور آن‌ها در ردیف کشورهای توسعه یافته قرار دارد.

در بخشی از کتاب داستان‌های عامیانه مردم کره (دیوها، ارواح و پریان) می‌خوانیم:

در زمان امپراتور سونگ جونگ (1495-1488 میلادی) یکی از افراد مشهور کره، فرماندار ایالت «پیونگ آن» شد. ایالت پیونگ آن، از نظر آموزه‌های اخلاقی و فرهنگی، جایگاه ممتازی در کره داشت؛ زیرا بسیاری از ساکنین آن نوازندگان خوبی بودند و در اداره امور ایالتی، توانایی‌های ویژه‌ای داشتند. هنگام شروع این داستان، یک دختر رقاصه و مشهور به اسم چاران، آن جا زندگی می‌کرد که از زیبایی فوق العاده‌ای برخوردار بود و تماشاچیان، همیشه رقص و آواز او را تحسین می‌کردند. علاوه بر این، توانایی‌های علمی‌اش برجسته بود و با متون کلاسیک و تاریخ به اندازه کافی آشنایی داشت. خلاصه، بین همه رقاصه‌های آنجا، او از همه، برجسته‌تر، مشهورتر و باهوش‌تر به نظر می‌رسید.