کتاب توسعه اشتغال و تولید دانش بنیان نوشته‌ی احمد قربانی، راهکارهایی مختلف جهت افزایش اشتغال و تولید دانش بنیان در کشور ارائه می‌کند.

روش بررسی در این کتاب توصیفی، اسنادی است. همانطور که همگان می‌دانند، علم اقتصاد، ابتدا مسائل را به صورت توصیفی عنوان و سپس برای اجرا سعی می‌کند، شواهد آماری را جمع‌آوری و با تخمین یک سری الگوهای ریاضی، روابط اجزاء اقتصاد را مشخص کند. از این طریق، سیاست‌های اعمالی با کنترل اجزاء اقتصاد به اجرا در می‌آیند. بدیهی است در صورتیکه، شواهد آماری جمع آوری نگردد و الگوهای ریاضی در اقتصاد مشخص نباشد، رفتار اجزاء مختلف اقتصاد مبهم می‌باشد. در نتیجه، هر سیاست و یا حرکتی از طرف مسئولین، وضعیت اقتصادی کشور را اسفبارتر و بدتر می‌کند.

لذا در این نوشتار، مسائل و مشکلات به صورت توصیفی عنوان شده است، ولی، اگر بخواهیم، این سیاست‌ها را اجرایی کنیم، بناچار جمع آوری شواهد آماری و تخمین الگوهای ریاضی ضرورت دارد. از آنجایی که جمع‌آوری آمار و تخمین الگوی ریاضی، هزینه بالایی دارد، و این امر زمانی ممکن است که مسئولین دولتی تصمیم به اجرای آن گرفته باشند، و هزینه آن را تقبل کنند. در غیر اینصورت  تقبل این هزینه برای کسانی که در دولت حضور ندارند، به دلیل عدم دسترسی به آمارهای مختلف و مشکلات جنبی دیگر امکان پذیر نیست. از طرفی اگر به فرض محال کسی بخواهد با تمام این مشکلات، و تقبل هزینه‌های مختلف، شواهد آماری را جمع آوری و الگوهای ریاضی را تخمین بزند، به دلیل عدم استفاده مسئولین دولتی، این هزینه‌ها به نوعی اسراف محسوب می‌شود.

در بخشی از کتاب توسعه اشتغال و تولید دانش بنیان می‌خوانیم

مهمترین عامل کاهش تولید در سال‌های اخیر، تحریم‌های ظالمانه‌ای است که کشورهای غربی بر علیه کشور
ایران اعمال کرده‌اند. تحریم‌ها، اختلال و توقف تجارت خارجی کشور را هدف‌گذاری کرده است. این تحریم ها موجب شده تا رابطه کشور ایران با کشورهای خارجی از حالت عادی خود خارج شود. در حالت عادی هر واحد تولیدی، قسمتی از نیازهای خود را وارد و کالاهای مازاد بر تقاضا را به خارج کشور صادر می‌کند. شیوه این کار با کمترین هزینه انجام می‌گرفت. در حالت عادی هر کارخانه و یا واحد تولیدی برای واردات کالای مورد نیاز خود، در اینترنت جستجو‌های لازم را انجام می‌دهد. از این طریق ارائه دهندگان کالاها و خدمات مورد نظر شناسایی می‌شود. سپس وارد کننده با ارائه دهندگان کالا وارد مذاکره می‌شود. پس از موافقت، صادر کننده، پروفرما و یا همان مشخصات و قیمت کالا را برای وارد کننده می‌فرستد. وارد کننده این مدارک را به بانک مرکزی برای باز شدن اعتبار می‌برد. بعد از موافقت بانک مرکزی، بانک‌های عامل مبلغ کالای مورد نظر را از وارد کننده دریافت و ضمانت نامه‌ای مبنی بر پرداخت پول برای صادر کننده کالا ارسال می‌کند. صادر کننده کالا بعد از رؤیت ضمانت نامه، کالای مورد نظر را بارگیری و به گمرک کشور وارد کننده تحویل می‌دهد.