نمایشنامه‌ی پیک نیک برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر سال 1953 داستان مرد جوانی ولگردی به نام هال است که وارد شهری کوچک در ایالت تگزاس می‌شود. او که به دنبال کار آمده با دختر زیبایی به نام مَح روبه‌رو می‌شود و عاشقش می‌شود...
پیک نیک ترجمه شد نه فقط  به خاطر جایزه ی پولیتزری که در سال ١٩۵٣ برنده شده، چون صدایش از دورانی بسیار دور می آید (شاید پنجاه سال قبل)، ولی همچنان خوش آوا و رساست. این نمایشنامه متعلق به دورانی است که نویسنده های آمریکا تحت تأثیر یک نسل قبل از خودشان یعنی تورنتن وایلر و یوجین اونیل بودند و از طرف دیگری صدای نسل تازه شان یعنی تنسی ویلیامز و آرتور میلر تازه داشت به گوش می رسید. نمایشنامه ی آقای ویلیام اینگ درست جایی مابین این اسامی واقع شده است. جایی که متأسفانه به خاطر وجود همین اسامی شاید سخت تر و کمتر دیده شد. در عین حال حاکمیت هالیوود در آن زمان باز نمی گذاشت به نمایشنامه هایی پرداخته شود که بیشتر سویه ی اجتماعی دارد و سعی دارد حرفی درباره ی جوانان کشورش بزند. چون سویه ی اجتماعی به بهترین شکل نمادش آرتور میلر بود و حرف درباره ی آدم های جوان دوران را هم تنسی ویلیامز میزد.