کتاب آنکه فرمان داد، آنکه مرد نوشته‌ی آتوسا میرزاپور، در قالب نمایشنامه داستان سربازهایی که در طول تاریخ در جنگ‌ها کشته و سپس به مرور فراموش شدند را به تصویر می‌کشد.

جنگ را رهبرانی رقم زده‌اند که بر روی صندلی راحتی نشسته و دستور مرگ سربازان را امضا کرده‌اند. سربازانی که در خون خود غلتیده‌اند تا پرچمی بالا رود و رهبرانی لبخند پیروزی زنند. سربازان دردی بی پایان را متحمل شده‌اند که میان رگ‌های آنان جوان داده و تا همیشه در آن میدان ترس نفس کشیده‌اند.

به طور شاخص در جنگ‌های جهانی اول و دوم، سربازانی بی نام برای وطنشان می‌جنگیدند، اما با هر بار جستجو تنها نام رهبران آن‌ها به چشم می‌آید. شاید بتوان سرگذشت سربازانی که همیشه در تاریخ کنار گذاشته و فراموش شده‌اند را در سطور داستان‌هایی از این دست یافت. هستی ادبیات به یا آوری رخدادها گره خورده است. امید است بتوان در بین خطوط این داستان، هویت سربازانی را آشکار کنیم که تا همیشه در میدان جنگ هستند.

در بخشی از کتاب آنکه فرمان داد، آنکه مرد می‌خوانیم:

نور اندک اندک از مرکز صحنه آشکار می‌شود و به تدریج به اطراف صحنه کشیده می‌شود. دو سنگر در دو سوی این صحنه قرار دارند. سنگر‌ها پرچمی ندارند اما هر دو مملو از خاک خون آلود و پارچه‌های زخمی هستند. پشت این سنگر‌ها دو سرباز با یونیفرم‌های نخ‌نما، هراسان نفس نفس می‌زنند و با هر نفس یک بار چشمانشان را به اطراف می‌گردانند و آهسته و به تدریج پاهایشان را جمع می‌کنند، چنانچه که آماده حرکتند.

سربازی که در سمت چپ صحنه به سنگرش تکیه داده، لحظه‌ای کارابینر دسته سائیده شده‌اش را محکم در میان دستانش نگاه می‌دارد و نفسی عمیق می‌کشد. چشمانش را باز و بسته می‌کند، چرخشی کرده و به یک باره بر می‌خیزد.