این کتاب که نامزد دریافت جایزه‌ی پولیتزر بوده است جزو یکی از بهترین کتاب‌ها در زمینه‌ی جنگ و مخصوصا جنگ ویتنام است.

نویسنده سعی کرده در این کتاب خاطرات و تجربیان خود را از فضای تلخ و تاریک جنگ ویتنام و اتفاقاتی که برای آدم‌هایش می‌افتد برای ما بازروایت بکند.

نمی‌خواهم نقش کلاه‌بردار فرهنگی‌‌ای را بازی کنم که سعی دارد گونه‌ای از ادبیات را به نام گونه‌ای دیگر برایتان جا بزند. نمی‌خواهم آدمی باشم که داستان کوتاه و خرده داستان را به‌جای رمان بهتان می‌‌دهد. قصدم این نیست ولی نتیجه‌ی کارم همین می‌شود. مرا ببخشید.

نمی‌توانم کار آقای تیم اُبرایِن را بخوانم و به خودم بگویم داستان کوتاه خواندم. حتی یک مجموعه داستان به‌هم‌پیوسته هم برایش کم است. اما مشکل این‌جاست که گذاشتن نام رمان هم روی این اثر سخت و دشوار و بسیار خطرناک است. اول‌اند همه‌جای دنیا این کتاب را در شاخه‌ی داستان کوتاه‌های جنگی می‌شناسند و آن را حتی تا میزان زیادی خودزندگی‌نوشت هم می‌دانند. شما هم اگر بخوانید در جا متوجه‌‌ی این طبقه‌بندی می‌شوید. کتاب همین است و نمی‌شود کاریش کرد. خصوصیت یک رمان را ندارد. مجموعه داستان کوتاه هم نیست چون از هر دری سخنی نگفته و داستان‌های در ژانرها و گونه‌های مختلف چرخ نمی‌خورد. بلکه همگی از یک فضای ثابت می‌آید. داستان‌های به‌هم‌پیوسته نزدیک‌ترین تعبیرش است. ولی اینجا مرزش کمی بهم ریخته. باز تو این پیوستگی داستانی شما تک‌خطی پیش نمی‌روید. یعنی در یک‌زمان مشخص با شخصیت داستان همراه نمی‌شوید و در خیلی از داستان‌ها اصلاً خود شخصیت تیم اُبرایِن که در داستان آمده نقش اصلی نیست. یعنی داستان درباره‌ی آدم‌های دیگر است. حالت شدید مستندوارش هم بهش اضافه کنید تا بتوانید خیلی راحت خط باریکی بین داستان و مستند (همان واقعیت) بکشید.