کتاب ماناتر از مینو نوشته‌ی محمدرضا زادهوش، درباره خودپژوهی است. خودشناسی، دانشی حیاتی است که به تولدی دوباره می‌انجامد.

فرد خودساخته می‌تواند پرواز را در آسمان وجود خود تجربه کند، زنده شود و زندگی کند. زندگی فرد خودساخته، معنا و ژرفایی دیگر دارد. آموزش‌های دیگر، در متن زندگی ما دخالتی ندارد، بینشی نمی‌بخشد و نمی‌توان کاربرد آن‌ها را در زندگی انسان مشاهده کرد. زندگی بدون آن‌ها ممکن است. این کتاب، گامی در خودشناسی است و دعوتی برای بهتر شدن و دور شدن از خشم، ترس، وابستگی، غرور، نادانی، حسد، بخل و دروغ.

در بخشی از کتاب ماناتر از مینو می‌خوانیم:

ذهن می­‌خواهد تو را هم­رنگ اجتماع کند. چرا همه نوشیدنی گازدار می­‌خورند و تو نمی­‌خوری؟ چرا همه آب یخ می­‌خورند و تو نمی‌خوری؟ چرا همه سیگار می­‌کشند و تو نمی­‌کشی؟ چرا همه دزدی می­‌کنند و تو نمی­‌کنی؟ چرا همه رابطه نامشروع دارند و تو نداری؟ چرا همه پنهان­‌کاری می­‌کنند و تو نمی‌­کنی؟ چرا همه نزول می­‌خورند و تو نمی­‌خوری؟ همه با وام زندگی می‌­کنند، تو هم برو یک دسته چک بگیر و خوب زندگی کن. واقعا چرا همه دروغ می­‌گویند و تو نمی­‌گویی؟ فکر کرده‌­ای خیلی آدم خوبی هستی؟ فکر کرده­‌ای به جایی می‌­رسی؟ طرد می­‌شوی بدبخت. زندگی خودت را ببین، زندگی بقیه را ببین. سلامت جسمی و روحی، در هم­رنگی با اجتماع نیست. یا باید هم­رنگی را کنار بگذاری و یا دوستانی بیابی که رنگ آن­‌ها رنگ خدایی باشد. آن وقت اگر رنگ آن­‌ها شوی، اشکالی ندارد.